افسانه هایی از ده نشینان کرد

از داستان روباه و گورکن:
بودند و ما نبودیم.
روباه و گور کنی با هم در لانه ای که زیر تخته سنگی بود زندگی می کردند. سپیده نزده از لانه بیرون می آمدند و به دنبال شکار به این طرف و آن طرف می رفتند و هر چه که گیرشان می افتاد با هم تقسیم می کردند و می خوردند. مقداری از آن را هم برای روزهای مبادا که احیاناً چیزی شکار نمی کردند یا زمستان که برف همه جا را میگرفت و چیزی پیدا نمی شد، می اندوختند.
یکروز پاییزی که درختها برگهایشان زردی میزد، روباه و گورکن در بیشه ای پرسه می زدند. در همان دوروبرها به گرگی برخورد کردند. گرگ به آنها نزدیک می شد از چشمهایش آتش بیرون می جهید. روباه که دید همین حالاست که آنها را بگیرد و بخورد، چاره ای اندیشید و به رفیقش گفت: رفیق برای اینکه ما را نخورد، بیا توی سر و کله ی هم بزنیم و به همدیگر حمله کنیم که مثلا داریم دعوا می کنیم. اگر پرسید که برای چه دعوا می کنید، بگوییم که ما شش تا بچه داریم، حالا می خواهیم از هم جدا بشویم. سه تا از بچه ها خیلی قشنگند، تو میگویی که باید من آنها را برای خودم ببرم من میگویم که قانوناً باید به من برسند...